1
دانشیار دانشکده ی علوم تربیتی و روان شناسی،دانشگاه محقق اردبیلی،اردبیل،ایران
2
ارشد مشاوره ی مدرسه،دانشگاه محقق اردبیلی،دانشکده ی علوم تربیتی و روان شناسی،اردبیل،ایران
10.22098/jsc.2023.12566.1091
چکیده
شواهد نشان داده است که بازی درمانی در کاهش اختلالات رفتاری موثر بوده است، اما آیا می تواند در بهبود اختلال اضطراب اجتماعی، جداسازی و گوشه گیری دانش آموزان موثر باشد؟هدف از این پژوهش،بررسی اثربخشی بازی درمانگری بر روی دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی بود. این پژوهش از نوع روش،نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه اول مدرسه حاج محمد جعفری نمین (68 نفر) بود. از این میان، نمونه‌های دانش‌آموزانی که بالاترین نمره اضطراب را در مقیاس اضطراب جدایی و انزوا (مانی کاواسگر،2009) داشتند، انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش 10 جلسه مداخله بازی درمانی دریافت کردند و هیچ مداخله ای بر روی گروه کنترل انجام نشد. نمره آزمون غربالگری اضطراب دانش آموزان به عنوان پیش آزمون در نظر گرفته شد و پس از مداخله مجدداً آزمون اضطراب کودکان بر روی هر دو گروه انجام شد و نمره آن به عنوان پس آزمون در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تی گروهی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که بازی درمانگری تأثیر مثبت و معناداری بر کاهش اضطراب جدایی و انزواطلبی کودکان دارد و بازی درمانی می تواند در درمان اضطراب جدایی و انزوای دانش آموزان مؤثر باشد.
)